โดย : ดร.พระอุดมประชาทร
เจ้าอาวาสวัดพระบาทน้ำพุ จ.ลพบุรี
ปลายฤดูหนาวปี 2538 ผู้ป่วยคนหนึ่งมีญาติมาส่งด้วยรถตู้ของโรงพยาบาลชั้นแนวหน้าของประเทศไทย เจ้าหน้าที่ผู้มากับรถช่วยญาติเดินเรื่องประสานงานกับทางวัดได้อย่างรวดเร็ว เพราะได้มีการติดต่อทำความเข้าใจกันไว้ล่วงหน้าแล้ว ว่าจะมีผู้ป่วยมา อาตมาให้ผู้ป่วยที่แข็งแรงคนหนึ่งช่วยนำรถเข็นไปรับผู้ป่วยคนนั้นที่รถตู้ สภาพของผู้ป่วยอ่อนเพลียแววตาที่อิดโรยไม่ตอบสนองต่อการทักทาย ไม่มีรอยยิ้มให้เห็น และไม่

ได้ยินดีกับการต้อนรับจากเราแม้แต่น้อย

พี่สาวคนโตที่มาส่งผู้ป่วยให้ข้อมูลว่า ผู้ป่วยเป็นลูกชายคนเดียวในครอบครัวที่พ่อแม่รักมากที่สุด ส่วนพี่ ๆ มีแต่ผู้หญิงสี่คนก็แต่งงานมีครอบครัวกันหมดแล้ว ในวันที่ผู้ป่วยมาถึงที่วัด แม่ก็กำลังป่วยหนักอยู่ที่บ้าน และการป่วยของแม่ก็มีสาเหตุมาจากการเสียใจที่ลูกชายคนเดียวติดเชื้อเอดส์ แต่คนในครอบครัวก็พยายามปิดบังผู้ป่วย ไม่ให้ผู้ป่วยรู้เพราะกลัวผู้ป่วยจะคิดมาก และที่ต้องพามาที่วัดเพราะไม่อยากให้กลับไปอยู่ที่บ้าน กลัวแม่จะทำใจไม่ได้ พี่ ๆ ช่วยกันรับภาระค่าใช้จ่ายในการรักษามานานแล้ว จนมีผลกระทบต่อครอบครัวของแต่ละคนตามไปด้วย โรงพยาบาลที่รักษาอยู่ค่าใช้จ่ายสูงมาก หมอแนะนำให้นำผู้ป่วยกลับไปดูแลที่บ้านเพราะเป็นระยะสุดท้ายแล้ว

จากหนังสือ : รวบรวมองค์ความรู้การดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย กองการแพทย์ทางเลือก กรมพัฒนาการแพทย์แผนไทยและการแพทย์ทางเลือกบรรณาธิการ : นางภัคภร ช่วยคุณูปการ

เอกสารที่เกี่ยวข้อง
บทความ : มิตรภาพระหว่างชีวิต โดย : พระอุดมประชาทร เจ้าอาวาสวัดพระบาทน้ำพุ